geboorteverhaal

Het arbeid -en bevallingsverhaal om Tilly ter wereld te laten komen, begint eigenlijk op maandag 20 maart. Ik ben dan 37w5d zwanger. Die nacht word ik wakker van samentrekkingen in mijn buik. Hoe verder de nacht vorderde, hoe pijnlijker de samentrekkingen waren. Ik herkende het van bij de bevalling van de jongens, dit waren duidelijk weeën! Ze kwamen om de 4 à 10min, en duurden telkens 40 à 60sec. Drie uur later werd het moeilijk om nog in bed te blijven liggen en besloot ik een bad te nemen om de boel wat te kalmeren Ik hoopte om daarna nog wat te kunnen slapen, en dan 's morgens vroeg verder de arbeid te kunnen aanvatten. 

En inderdaad, na het bad waren de weeën gekalmeerd. Ik kroop terug in bed, en werd wakker met een buik in volledige rusttoestand.  Arbeid afgelast. 

Dit scenario heeft zich de volgende vier weken een achttal keer herhaald: een drietal uur pijnlijke weeën die vervolgens weer stilvallen, ook zonder bad.

Telkens valse alarmen, die me (ons) steeds eerst in een focus/adrenaline brengen, om vervolgens weer te ontnuchteren dat het toch nog wat uitgesteld wordt.

Eenmaal aangekomen aan de uitgerekende bevallingsdatum (5 april) hadden we het wel gehad met valse alarmen, en mocht het nu echt wel eens gaan doorbreken. Echter, ons verlangen en ongeduld ten spijt, de valse alarmen blijven maar komen. De echte uittocht blijft uit. 

Ook voor de jongens is dit een lange onbegrijpbare kwestie. "Hallo-ooo, zit daar eigenlijk iemand in???" zei/riep Amos geïrriteerd tegen mijn buik toen ik de kaap van 7 dagen overtijd bereikt had. 

De natuur valt niet te voorspellen, noch te commanderen, noch te forceren. Zoveel is ons heel duidelijk geworden. Een mooie les! 

De gynaecoloog maakte met ons een afspraak om negen dagen na de uitgerekende bevallingsdatum in te grijpen en de natuur een zetje te geven. Concreet: wees present op het verloskwartier vrijdag 14 april om 6u 's morgens. Oké, daar gaan we voor!

De dag ervoor (donderdag 13 april) krijg ik rond 16u weer weeën. "Mij ga je niet meer hebben hoor!" zei ik nog tegen Vanya." Dit valt straks toch weer stil, zoals altijd." 

We aten frietjes, bekeken nog een film, en dat allemaal met om de zoveel minuten een Saar die zich op steeds heftigere weeën moet concentreren. Nog steeds in de veronderstelling dat het straks wel weer stilvalt.

Ik neem nog een warm relaxerend bad, wat normaalgezien altijd de weeën stillegt, doch eenmaal er terug uit beginnen de weeën opnieuw. 

Ik kruip om 22.30u in bed, met de ambitie om het uit te houden tot we moeten vertrekken naar onze afspraak om 5u. Ik kan niet in bed blijven liggen van de pijn. Om 24u30 besef en voel ik dat we moeten vertrekken naar het verloskwartier, want dat ik het kind wellicht niet ophoud tot 5u 's morgens!

Eenmaal aangekomen in het verloskwartier, legt de vroedvrouw me vast aan de monitor. Na 45min ben ik weer 'vrij' en kan ik al staande verder weeën opvangen. Werkt veel efficiënter bij mij.
Omstreeks 03u onderzoekt ze me: 8cm ontsluiting! Wat een verrassing en bemoediging! Nog 2cm te gaan en we kunnen beginnen persen!

Tussen 03u en 03.30u worden de weeën weer een beetje kalmer, terwijl ze net nog heviger en frequenter zouden moeten worden om naar 10cm ontsluiting  te geraken. Ik krijg wat Syntocinon via een infuus om mijn baarmoeder te stimuleren om samen te trekken. Dat spul werkt goed! Tegen 04.10u heb ik volledige ontsluiting en voel ik een onweerstaanbare drang om te persen! Dit is een magisch (doch pijnlijk) moment, waarop ik zo geconfronteerd wordt met een oerkracht en oerinstinct in de vrouw.  

Twee persweeën later, om 04.20u komt ze tevoorschijn en sluit ik haar in mijn armen: onze prachtige dochter Tilly. 

Het leven is een wonder!